In de oude binnenstad van het geweldige Utrecht ligt vlak achter de Dom restaurant MAEVE. Van het exterieur moeten ze het niet hebben, je loopt het pand zo voorbij. Wat dat betreft scoort ‘tussen hemel en aarde’, dat op de andere hoek zit, beter.
Saillant detail: MAEVE kreeg de gewenste Michelinster wel en hun concullega’s niet.
Ik heb een haat/liefde verhouding met die sterren.
De meeste prijzen gaan drastisch omhoog na het heugelijke feit. Het was mijn verjaardagscadeau van mijn oudste zoon, dus mag ik eigenlijk niet over prijzen praten, want een gegeven paard…
Maar toch even: We kozen vier gangen voor € 100,- Daarnaast twee extra bijzondere gangen voor € 25 p.s. € 300,- dus, en dan heb je nog niets te drinken.
Je moet echt wel serieus geld betalen, maar dan heb je ook wat.
De plek waar we zaten was niet ideaal. Het restaurant bestaat uit twee delen, wij zaten achterin vlak naast de doorgang. Nogal onrustig. Wat het nog onrustiger maakte was een grote groep zakenmensen die gefaseerd aankwamen en speechten op luide toon in het Engels. Je wilt niet luisteren, maar dat gebeurt toch.
We begonnen met een oester, geen bubbel want daar is mama Ella niet zo gek op. Dus zocht de zoon, die inmiddels een halve Sommelier is, een fijne witte uit. De echte sommelier was het er helemaal mee eens, ze hadden een technisch gesprek, waar wel uit bleek dat deze man wist waar hij het over had.
Fijne wijn. Niet heel uitzonderlijk, maar gewoon lekker. Daarna namen we allebei een glas rood, ook deze naam ben ik kwijt, verrukkelijk bij de zwezerik.
Dan de gerechten…
Jongens, jongens wat een kunstwerkjes!
De foto’s doen het geheel geen recht uiteraard, maar toch, zo krijg je een beeld.
Het zijn redelijk kleine hapjes, dat maakt de compositie alleen maar indrukwekkender, maar je overeet je bepaald niet.
De smaken passen zo perfect bij elkaar, een meer dan vriendelijke gastvrouw legt alles vlotjes uit, maar de informatie is dermate uitgebreid, dat ik niet het idee heb dat mensen het goed op kunnen slaan op dat moment. Maar goed, het is ‘part of the act’ dus alla.
Wat heel fijn was: De waterglazen bleven gevuld, en volgens mij, maar dat kan ik mis hebben, gratis.
Ik ben ook niet zo fan de wijnfles niet op tafel, dat ontzorgt mij juist niet, maar in dit geval ging dat echt goed. We hoefden nooit te wachten.
Wij hebben ons hele leven in het zoet gezeten dus kozen we voor een kaasplankje. Daar zijn we beiden ook gek op. Zoonlief nam er een ratafia bij, de derde persing van de druiven; een verrukkelijk restproduct. Ik moest nog reizen dus hield het voor gezien. De kaas was perfect op temperatuur en rijp. Daar gaat het vaak mis, maar hier niet.
Al met al, een hele fijne plek om een paar uren te vertoeven.
Het hele circus duurde vier uur en dat heb je echt niet in de gaten. Mits je gezelschap goed is natuurlijk en dat was het.
Een toiletbezoek in de werfkelder was nog wel een huzarenstukje, maar ik heb het gered.
De tegenstelling met het pannenkoekenrestaurant dat ik ook recenseerde is natuurlijk groot, maar dat moet kunnen. Ik hou ervan om het hele scala te doen en te genieten. Mijn beurs laat het niet toe om iedere week uit eten te gaan, dus als ik dan zoiets bijzonders doe, moet het ook echt goed zijn, en dat was het.
Als je aan het einde van de avond de rekening niet op hoeft te pikken is het natuurlijk dubbel feest.
Heb je een paar centen en wil je iets bijzonders meemaken?
Maeve!
